مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
کریم اگر که تویی ما همه گدای توأیم دوا اگر که تویی جمله، مبـتلای توأیم تو در مـیـان دل مـا قـدم زدی حـتـمـاً که در پـی دل و دنـبال رد پـای توأیم به روی سیـنۀ ماها نـوشـته‌اند حـسنی همه برای حـسین‌اند و ما بـرای توأیم دو مـاه سـیـنه‌زنِ شـاه کـربـلا بـودیـم دو روز در همۀ سال در عزای توأیم خودت به زنـدگی ما حسین بخـشیدی همیشه و همه جا شامل عـطای تـوأیم دمی به سعی و صفای حسین مشغولیم دمی نـشـسـته و آرام در مـنـای تـوأیم شب شهادت مولای انس و جن حسن است ز داغ او دل هر شیعه غرق در محن است چـقدر رنـج کـشـیدی و باز دم نـزدی چه غصه‌ها که تو دیدی و باز دم نزدی به جرم خوبی بی‌حد از آن جماعت پست چـقدر حرف شـنـیدی و باز دم نزدی به خـنده‌های پُر از درد، درد امّت را به جان خسته خریدی و باز دم نزدی جهـان چـشـید از آقـایی‌ات ولی آقا… تو طعـمِ درد چـشیدی و باز دم نزدی به مـردمـان مـدیـنـه سـلام می‌کـردی جـواب هم نـشـنـیدی و بـاز دم نـزدی چقدر در وسـط کـوچـه‌های دلـتـنـگی به زخـم کهنه رسیدی و باز دم نزدی شب شهادت مولای انس و جن حسن است ز داغ او دل هر شیعه غرق در محن است نه اینکه زهر درآورده جان ز پیکر تو تو را زمین زده درد و عذاب مادر تو درست در وسط کوچه بود جان دادی که خورد دست کسی بر نقاب کوثر تو سه روز بعـد پیـمـبـر، خـبـیث امت با لـگـد شـکـست درِ خـانه را بـرابر تو خـبـر رسـید به گـوش تـمـام خـلق الله صحـابـه ریـخـته بر خـانۀ پیـمـبـر تو خدا به کس ندهد اینچـنین صحابی را غریب بوده در این شهر جد اطهر تو شب شهادت مولای انس و جن حسن است ز داغ او دل هر شیعه غرق در محن است هـنـوز نـالـۀ زهـرا بـه گـوش مـی‌آیـد صـدای زینب کـبری به گـوش می‌آید هـنوز هم که هـنوز است از دل خانه صدای غـربت مـولا به گـوش می‌آیـد ز آسـتـانـۀ در، نـالـه‌های مـحـسـن بـا صدای گـریـۀ بـابـا بـه گـوش مـی‌آیـد صـدای ضـرب لگـدهای دومـی دارد در آن شلوغی و دعوا به گوش می‌آید هزار و سیصد و اندی گذشته اما باز صدای هـیزم از آنجا به گـوش می‌آید مغـیره داد کـشـید و دل حـسن لـرزید صـدای نعـره زدن‌ها به گـوش می‌آید شب شهادت مولای انس و جن حسن است ز داغ او دل هر شیعه غرق در محن است |